Published
ัพัฒนาการเศรษฐกิจปริทรรศน์
แฟชั่นยั่งยืน: การรับรู้และวิถีปฏิบัติจากประเทศไทย
Abstract
อุตสาหกรรมแฟชั่นในปัจจุบันจัดเป็นอุตสาหกรรมที่มีการเติบโตอย่างต่อเนื่องและส่งผลต่อเศรษฐกิจสังคม และสิ่งแวดล้อมในภาพรวม การดำเนินการเพื่อความยั่งยืนในอุตสาหกรรมแฟชั่นจึงเป็นปรากฏการณ์การสำคัญในการสร้างสมดุลระหว่างมิติดังกล่าวผ่านการเปลี่ยนแปลงสู่วิถี “แฟชั่นยั่งยืน”การวิจัยในครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาความรู้ความเข้าใจในวิถีปฏิบัติของแฟชั่นยั่งยืนของคนไทยและหาแนวทางของการรณรงค์เพื่อปลูกฝังแฟชั่นยั่งยืนให้เป็นบรรทัดฐานใหม่ในวิถีแฟชั่นไทย ผู้วิจัยได้ประยุกต์กระบวนการคิดเชิงออกแบบมาเป็นกรอบในการศึกษา โดยอาศัยกระบวนการวิจัยเชิงปริมาณผ่านการสำรวจความคิดเห็นของผู้บริโภค จำนวนทั้งสิ้น 242 ราย ผลการวิจัยพบว่า 1) กลุ่มตัวอย่างชาวไทยยังขาดความรู้ความเข้าใจเกี่ยวกับวิถีแฟชั่นยั่งยืน, 2) ความสำคัญต่อการตัดสินใจซื้อไม่มีความสัมพันธ์ต่อปริมาณการซื้อ, 3) ความเข้าใจเกี่ยวกับแฟชั่นยั่งยืนมีความสัมพันธ์กับทัศนคติต่อแนวทางปฏิบัติสู่ความยั่งยืน, 4) ทัศนคติต่อแนวทางปฏิบัติสู่วิถีแฟชั่นยั่งยืนมีความสัมพันธ์ในเชิงลบกับปริมาณการซื้อสินค้าแฟชั่น, 5) ทัศนคติต่อแนวทางปฏิบัติในระดับปลายน้ำสามารถพยากรณ์ปริมาณการซื้ออย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ นอกจากนี้ผู้วิจัยได้เสนอแนะแบบจำลอง (Prototype)อันเป็นแนวทางสู่ความยั่งยืนในอุตสาหกรรมแฟชั่นไทยเพื่อให้ผู้ที่มีส่วนเกี่ยวข้องนำไปประยุกต์ใช้ในการขับเคลื่อนให้เกิดวิถีแฟชั่นยั่งยืนในประเทศไทยต่อไป
Today, fashion Industry continues to thrive and inevitably affects economy, society and environment as a whole. Sustainable fashion is a phenomenon of creating balance among economic, social and environmental dimensions by shifting toward sustainable practice in fashion industry. This research aims to examine sustainable fashion knowledge and understanding among Thai people and to suggest practical guideline to embed sustainability as a new normal for Thai’s fashion practice. Researcher applies Design Thinking process on research framework. A quantitative approach was employed through a survey among 242 respondents. The finding indicates that 1) Thai people have inadequate knowledge and understanding toward sustainable fashion practice. 2) Buying intention has no correlation with buying quantity. 3) Knowledge and understanding toward sustainable fashion practice are correlated to the perception toward sustainable practice. 4) Perception toward sustainable practice has a negative correlation with buying quantity. 5) Perception toward downstream practice can predict the buying quantity. Furthermore, the researcher suggests a prototype as a practice guideline for all stakeholders to apply for a sustainable fashion in Thailand.
(2564). แฟชั่นยั่งยืน: การรับรู้และวิถีปฏิบัติจากประเทศไทย. ัพัฒนาการเศรษฐกิจปริทรรศน์, 15(1), 81-106.